Het eerste artikel dat ik voor mijn nieuwe website ga schrijven….. spannend. En vooral: welke ervaring kies ik, welke is hiervoor het beste geschikt, een ‘zachte’ of een ‘harde’ ervaring, een beeldende, of… Ik kom er niet uit en besluit mijn arm in de grabbelton vanmijn ervaringen te steken en er een uit te vissen, zo… hoppa, daar ligt er eenop tafel en het heet ‘Urwald’.
Hiervan raak ik subiet enthousiast, want ik heb de neiging om iedereen mee te slepen naar dit oord, het te laten zien, te laten ervaren, er over te vertellen. En ook in de directe omgeving van het ‘Urwald’ heb ik vele boeiende en aparte ervaringen waarover ik weer vele andere verhalen zou kunnen vertellen. Oké, maar over het ‘Urwald’.
Het gaat om een stuk bos in het geweldig grote bos van het Reinhardswald in Duitsland, een stukje boven Kassel, een heuvelrug langs de prachtige Weser. Wanneer je er naar op zoek bent is het bijna niet te missen vanwege de enorme borden met ‘Urwald’ die er voor geplaatst zijn. Inmiddels ben ik er vele malen geweest, in alle jaargetijden wel een aantal keren. De auto parkeer ik dan op de bescheiden parkeerplaats aan de andere kant van de weg, tegenover de ingang. Dit stuk bos van ruim 90 hectare is adembenemend om verschillende redenen, maar vooral vanwege de bizar grote eiken die soms meer dan duizend jaar oud zijn. Toegegeven, de naam ‘Urwald’ is misleidend, want ook dit bos is ooit met mensenhanden aangelegd. In de vroege middeleeuwen werd hier een zogenaamde ‘Hute’ oftewel een bosweide aangelegd. Uit die tijd stammen de eiken. Daarna is er eigenlijk weinig met het bos gebeurd, het werd aan z’n lot overgelaten, af en toe wat hout gesprokkeld, totdat het in 1907 werd beschermd en sindsdien grijpen mensen alleen in om de zompige paadjes te onderhouden.
Indrukwekkend, bijna intimiderend wanneer je voor zo’n boom staat, ondanks de leeftijd druipt de kracht er van af! Na de eerste kennismaking met het ‘Urwald’ging ik er daarna alleen naar toe op een herfstige doordeweekse ochtend, dus zonder toeristen, wandelaars, helemaal alleen! Na mijn sjamanistische begroetingsrituelen en een afstemmende meditatie begon ik mijn wandeling langs de stokoude woudreuzen. Na een tijdje voelde het alsof ik door iets werd tegengehouden, ik bleef staan, vlakbij een eik met een enorm dikke stam. Fascinerend, betoverend! Het was alsof de boom, die mij eerst met zijn energie had staande gehouden, zich nu langzaam naar mij toe trok totdat ik dichtbij de stam was. Onwillekeurig stak ik mijn hand uit en legde deze op de bast met diepe groeven en stamelde enkel bewonderende woorden. Schrik! Het was alsof mijn hand door een magneet op de eik werd geplakt en tegelijkertijd stroomde er zachte maar krachtige energie via mijn hand in mijn lichaam.
De energie had een bepaalde pulserende lading alsof de boom met mij communiceerde! Shit! Nu was ik ook zo’n zweefkees geworden die met bomen kon praten! Die gedachte onderbrak de pulserende golvende energie een moment, maar toen ik om mezelf begon te lachen hervatte de boom zijn stroom energie. Dit is nu echt een ervaring dacht ik nog, dit moet je zelf ervaren, voelen, dit valt niet in woorden te vatten. In elk geval werd ik er erg rustig, zacht, blij en krachtig van. Die dag had ik vergelijkbare ervaringen met andere bomen, waarbij ik verrast was hoe iedere boom verschillend aanvoelt en communiceert. Tijdens de wandeling liep ik eigenlijk van boom tot boom, bijna onverzadigbaar. Op de terugweg wandelde ik opgeladen door het bos. Het bos!! Na de ervaringen van energie van verschillende bomen werd ik me ineens bewust van de energie van het bos! Wauw!
